Urok Poznania może sprawić, że niesłusznie zapomnimy o mniejszych miejscowościach ulokowanych w powiecie poznańskim, gdzie również znajdziemy miejsca warte odwiedzenia.
Pałac w Rogalinie
Do jednych z tych miejsc można zaliczyć zabytkowy pałac we wsi Rogalin, położonej nieopodal Poznania. Pochodzi on z XIII wieku, wybudowany przez Kazimierza Raczyńskiego w stylu barokowym. W I połowie XIX wieku wzniesiono kościół-mauzoleum pod wezwaniem św. Marcelina oraz poszerzono obszar o park krajobrazowy. Za pałacem rozciąga się ogród francuski z zamykającym go kopcem, z którego dawniej rozpościerał się widok w kierunki rzeki Warty. W 1910 roku powstał budynek galerii, w którym umieszczono dostępną dla publiczności kolekcję malarstwa europejskiego i polskiego przełomu XIX i XX wieku, uznawaną przed II Wojną Światową za najlepszy zbiór malarstwa współczesnego na okupowanych ziemiach polskich. Zawiera zbiory gromadzone przez czterdzieści lat przez Edwarda Raczyńskiego. Współcześnie, zgodnie z jego wolą, udostępnianych dla zwiedzających jest około 250 z ponad 300 prac ocalałych z pierwotnego zbioru.
Po II wojnie światowej Pałac w Rogalinie stał się oddziałem Muzeum Narodowego w Poznaniu. Edward Bernard Raczyński założył w 1990 roku Fundację im. Raczyńskich w Poznaniu i przekazał jej pałac i park w Rogalinie.
Od 2018 roku widnieje jako pomnik przyrody.
Zamek w Kórniku
Zamek położony jest w miejscowości Kórnik w powiecie poznańskim. Obecnie mieści się tutaj muzeum i Biblioteka Kórnicka PAN.
Budowę obiektu najprawdopodobniej rozpoczęto już w XIV wieku. Do dziś z tego okresu zachowały się stare mury i piwnice obiektu. Do końca XIV wieku zamek był siedzibą reprezentacyjną rodu Górków. W 1574 r. gościł tu Henryk Walezy, przejeżdżający przez Kórnik w drodze na koronację do Krakowa.
W 1592 r. zamek przeszedł w posiadanie rodu Czarnkowskich, a w 1610 r. został sprzedany Zygmuntowi Grudzińskiemu. Od 1676 r. zamek należał do Działyńskich. W połowie XVIII wieku w zamku miały miejsce ważne przebudowy, m.in. urządzono ogród w stylu francuskim oraz przebudowano zamek w stylu barokowym. Teofila z Działyńskich Szołdrska-Potulicka dbała o rozwój miasta Kórnik oraz o rezydencję.
W wyniku powstania listopadowego późniejszy pan dworu – Tytus Działyński został ukarany konfiskatą majątku na pewien czas, co opóźniło jego plany przebudowy obiektu. Prace kontynuowali jego następcy.
W 1924 r. Zamoyski przekazał całe swoje dobra, w tym zamek wraz z imponującą kolekcją dzieł sztuki, zbiorami bibliofilskimi i ogrodem dendrologicznym) narodowi polskiemu. Darowizną zarządzała fundacja „Zakłady Kórnickie”. Niestety, w okresie II wojny światowej zbiory zostały w większość rozgrabione.
Obecnie w zamku mieści się muzeum z wieloma unikatowymi eksponatami, m.in. meble różnych epok, obrazy mistrzów polskich i europejskich, rzeźby, kolekcje numizmatyczne, militaria, wyroby z porcelany i srebra. Najokazalszym wnętrzem rezydencji jest Sala Mauretańska, , początkowo przeznaczona na bibliotekę, później na salę muzealną, do dzisiaj eksponująca pamiątki narodowe. W pokoju pod wieżą eksponowane są też zbiory etnograficzne i przyrodnicze przywiezione przez Władysława Zamoyskiego z Australii i Oceanii.
Znajdująca się tutaj biblioteka PAN należy do jednych z największych w kraju.
Dworek w Koszutach
Jest to zabytkowy dwór we wsi Koszuty w powiecie średzkim niedaleko Poznania. Powstał około 1760 roku prawdopodobnie dla Józefa Zabłockiego, aczkolwiek istnieją teorie, że wybudowany był już w XVI wieku. Dwór zbudowano w oparciu o konstrukcję szkieletową z modrzewia, wypełnioną gliną, na dębowej podwalinie z fragmentami murowanymi z cegieł. Korpus główny dworu przykryto dachem łamanym w typie mansardy. Alkierze natomiast nakryto dachami baniastymi. Do 1902 roku dwór pokryty był gontem, później czarną dachówką. W tym też roku miała miejsca ważna przebudowa dworku. Zmieniono wtedy kształt alkierzy ogrodowych i dobudowano niewielkie alkierze frontowe. Pomieszczenia ekspozycyjne wyposażone zostały w meble, przedmioty codziennego użytku i obrazy z XVIII, XIX i początku XX wieku, oddając realia mieszkania z przełomu XIX i XX wieku. W sąsiedztwie dworu znajduje się oficyna. W pobliżu dworu można zobaczyć kościół neobarokowy z 1930 roku
W 1983 roku przywrócono pokrycie dachu gontem.
Obecnie jest siedzibą Muzeum Ziemi Średzkiej, którego uroczyste otwarci nastąpiło 22 lipca 1966 roku. Gromadzi ono muzealia związane z historią regionu średzkiego oraz z obyczajowością dworską. Kontynuuje prace konserwatorskie oraz remontowe w obrębie dworu i parku.
